Mimi, ik weet niet waarom u denkt dat dit onderwerp mij niet zou interesseren, “geenszins” nog wel. ’t Tegendeel is waar, maar laten we niet vervallen in ’n competitie tussen wie ’t meest heeft meegemaakt, wie ’t meest heeft moeten lijden, wie ’t zwaarst moet strijden. Dergelijke details doen er niet zoveel toe en kunnen we ons allemaal voorstellen.
Uw vergelijking met ’n brandverzekering loopt mank, want die verzekering is in F verplicht (u zou weleens schade kunnen toebrengen aan derden, daarom), maar vooral : we krijgen allemaal zeker ‘brand’ in die zin dat de dood onze enige zekerheid is. Hoe, dat is de vraag. Daar zijn geen verzekeringen vóór noch tegen. Wie z’n wijze van sterven in eigen hand wil houden, moet die dan ook in eigen hand houden en in eigen hand willen houden.
“En als-t-ie dat niet meer kan ?”, zult u vragen. Inderdaad, dat is de kwestie.
Voor velen zal ’t verkrijgen van de nodige middelen ’n obstakel zijn, de recepten voor de Brompton cocktail en de pil van Drion zwerven overal rond. Dus toch die afhankelijkheid van de huisarts, en dat vereist ’n goede verstandhouding en wederzijds vertrouwen. Waar niemand anders mee te maken hoeft te hebben, waar niemand anders mee te maken mag hebben. Zeker geen liefhebbende moeders die sterker gelovig zijn dan weten lief te hebben, maar dat is ’n persoonlijke mening.
Helpt wetgeving hieraan ?
En zo ja, houdt iedereen zich dan aan die wet ?
Dat doen we vandaag toch ook al niet.
Kortom : ’t is ’n politieke kwestie en waar Steven denkt dat er binnen vijf jaar duidelijkheid komt, vraag ik me dat af. In ’n land waar zo wordt gehamerd op laïcité weet je één ding zeker : die laïcité bestaat niet (wat ook geldt voor die vrijheid, broederschap en gelijkheid maar dat is ’n andere discussie).
Overigens staat “NDLR” voor note de la rédaction, wat niet per se wil duiden op ’n bron. ’t Is slechts ’n aanvulling door de scribent.
Peter.
